Hotel New York
Kun je je voorstellen dat de Wilhelminapier ooit vervallen en verlaten was? Het ontstaan van de culturele bedrijvigheid en de bouw van de hoge torens die we nu gewend zijn, vormen een bijzonder verhaal. En in dit verhaal speelt Hotel New York een belangrijke rol.
Decennialang was de Wilhelminapier een bruisende plek waarvandaan duizenden mensen vertrokken, op weg naar een nieuw leven in Amerika. In de jaren zeventig van de vorige eeuw veranderde dit. De emigratiegolf was voorbij. De bedrijvigheid in het hoofdkantoor van de Holland-Amerika Lijn nam af en ze verhuisden in 1981. Er bleef een stille en verlaten plek achter. De pakhuizen rondom het hoofdkantoor stonden leeg. De wegen waren slecht en modderig. Het onherbergzame gebied was slecht bereikbaar, want de Erasmusbrug bestond nog niet. De scheiding tussen Noord en Zuid Rotterdam was groot. Wie in Noord woonde, kwam nooit op Zuid, en andersom. De Wilhelminapier was een geïsoleerd gebied.
Kun je je voorstellen dat de Wilhelminapier ooit vervallen en verlaten was? Het ontstaan van de culturele bedrijvigheid en de bouw van de hoge torens die we nu gewend zijn, vormen een bijzonder verhaal. En in dit verhaal speelt Hotel New York een belangrijke rol.
Decennialang was de Wilhelminapier een bruisende plek waarvandaan duizenden mensen vertrokken, op weg naar een nieuw leven in Amerika. In de jaren zeventig van de vorige eeuw veranderde dit. De emigratiegolf was voorbij. De bedrijvigheid in het hoofdkantoor van de Holland-Amerika Lijn nam af en ze verhuisden in 1981. Er bleef een stille en verlaten plek achter. De pakhuizen rondom het hoofdkantoor stonden leeg. De wegen waren slecht en modderig. Het onherbergzame gebied was slecht bereikbaar, want de Erasmusbrug bestond nog niet. De scheiding tussen Noord en Zuid Rotterdam was groot. Wie in Noord woonde, kwam nooit op Zuid, en andersom. De Wilhelminapier was een geïsoleerd gebied.
Analysetabel
Krakers en plannen
In 1988 kraakte het kunstenaarscollectief ‘Groot-Manhattan’ het oude hoofdkantoor om erin te wonen en werken. Ze stelde het gebouw weer open voor publiek en organiseerde feesten en exposities.
Een aantal jaren later liep een groep Rotterdamse horecaondernemers langs de gebouwen op de Wilhelminapier op zoek naar een locatie voor een progressief poppodium. Terloops zei Berry Visser van Mojo: “Goh, het lijkt wel een hotel.” Dat idee bleef hangen bij het drietal horecaondernemers Daan van der Have, Hans Loos en ontwerper Dorine Vos. Het ambitieuze plan om Hotel New York te beginnen op deze verwaarloosde maar historische locatie was geboren. Ze wilden de plek toegankelijk maken en openstellen voor Rotterdammers. Een plek van én voor Rotterdammers.
Ze klopten aan bij de gemeente, die al plannen bleek te hebben voor de locatie en het hoofdkantoor had gekocht van de projectontwikkelaar Cityproject. In eerste instantie werd het drietal voor gek verklaard. Wie wil er nou een hotel beginnen op zó’n verlaten en onbereikbare plek? Maar Riek Bakker, directeur Stadsontwikkeling, was enthousiast. Het vertrouwen in de drie pioniers groeide. Ze ontvingen een lening van 3,5 miljoen gulden en een subsidie van 1,5 miljoen om het pand op te knappen. Een jaar lang werkten ze dag en nacht aan het gebouw. Ze haalden tussenwanden en verlaagde plafonds weg om de originele structuur zichtbaar te maken.
Watertaxi en hotelbedden
Na de opening in 1993 werd Hotel New York meteen een succes en razend druk bezocht. Bezoekers kwamen uit Rotterdam, maar ook uit het verre Amsterdam en zelfs van verder. Ze werden aangetrokken door de geschiedenis en de sfeer van het gebouw. Het interieur was een theatrale voorstelling van de Rotterdamse beleving van de locatie en haar historie, de rivier, de haven en de internationale connectie. Veel Rotterdammers kenden wel iemand die in het oude kantoor of op de schepen had gewerkt. Het restaurant bood voor elk wat wils, van betaalbare varkenshaasjes tot luxe oesters en kreeft. En de hotelbedden? Die waren zó comfortabel dat veel gasten er thuis ook een wilden.
Meteen in 1993 startten de pioniers met de Watertaxi. Eerst met één boot naar de Veerhaven, later met meer. De boten zorgden voor een goede bereikbaarheid van de pier, terwijl de plannen voor de Erasmusbrug in de pijplijn zaten. Juist doordat Hotel New York op een spannende locatie lag waar je normaal niet kwam, werd het aantrekkelijk en wekte het nieuwsgierigheid op.
De vernieuwde bruisende plek trok vervolgens andere culturele activiteiten aan. Er ontstond een zwaan-kleef-aan-effect. De gemeente reageerde op de spontaan ontstane sfeer, in plaats van het volgen van een uitgestippelde ontwikkelingsstrategie. Zo schreef Riek Bakker aan het drietal: “als jullie niet zo voortvarend en creatief waren geweest, en wij als toenmalige overheidsdienaren, met een stevig bestuur van de stad achter ons, jullie initiatief niet hadden opgepakt, was Hotel New York er nooit gekomen. Hoezo concept? Mensenwerk zal je bedoelen!”. Hotel New York werd cruciaal voor de ontwikkeling van de Wilhelminapier zoals we die nu kennen.
In 2001 verkochten Daan, Hans en Dorine het hotel, maar ze komen er nog vaak.
Krakers en plannen
In 1988 kraakte het kunstenaarscollectief ‘Groot-Manhattan’ het oude hoofdkantoor om erin te wonen en werken. Ze stelde het gebouw weer open voor publiek en organiseerde feesten en exposities.
Een aantal jaren later liep een groep Rotterdamse horecaondernemers langs de gebouwen op de Wilhelminapier op zoek naar een locatie voor een progressief poppodium. Terloops zei Berry Visser van Mojo: “Goh, het lijkt wel een hotel.” Dat idee bleef hangen bij het drietal horecaondernemers Daan van der Have, Hans Loos en ontwerper Dorine Vos. Het ambitieuze plan om Hotel New York te beginnen op deze verwaarloosde maar historische locatie was geboren. Ze wilden de plek toegankelijk maken en openstellen voor Rotterdammers. Een plek van én voor Rotterdammers.
Ze klopten aan bij de gemeente, die al plannen bleek te hebben voor de locatie en het hoofdkantoor had gekocht van de projectontwikkelaar Cityproject. In eerste instantie werd het drietal voor gek verklaard. Wie wil er nou een hotel beginnen op zó’n verlaten en onbereikbare plek? Maar Riek Bakker, directeur Stadsontwikkeling, was enthousiast. Het vertrouwen in de drie pioniers groeide. Ze ontvingen een lening van 3,5 miljoen gulden en een subsidie van 1,5 miljoen om het pand op te knappen. Een jaar lang werkten ze dag en nacht aan het gebouw. Ze haalden tussenwanden en verlaagde plafonds weg om de originele structuur zichtbaar te maken.
Watertaxi en hotelbedden
Na de opening in 1993 werd Hotel New York meteen een succes en razend druk bezocht. Bezoekers kwamen uit Rotterdam, maar ook uit het verre Amsterdam en zelfs van verder. Ze werden aangetrokken door de geschiedenis en de sfeer van het gebouw. Het interieur was een theatrale voorstelling van de Rotterdamse beleving van de locatie en haar historie, de rivier, de haven en de internationale connectie. Veel Rotterdammers kenden wel iemand die in het oude kantoor of op de schepen had gewerkt. Het restaurant bood voor elk wat wils, van betaalbare varkenshaasjes tot luxe oesters en kreeft. En de hotelbedden? Die waren zó comfortabel dat veel gasten er thuis ook een wilden.
Meteen in 1993 startten de pioniers met de Watertaxi. Eerst met één boot naar de Veerhaven, later met meer. De boten zorgden voor een goede bereikbaarheid van de pier, terwijl de plannen voor de Erasmusbrug in de pijplijn zaten. Juist doordat Hotel New York op een spannende locatie lag waar je normaal niet kwam, werd het aantrekkelijk en wekte het nieuwsgierigheid op.
De vernieuwde bruisende plek trok vervolgens andere culturele activiteiten aan. Er ontstond een zwaan-kleef-aan-effect. De gemeente reageerde op de spontaan ontstane sfeer, in plaats van het volgen van een uitgestippelde ontwikkelingsstrategie. Zo schreef Riek Bakker aan het drietal: “als jullie niet zo voortvarend en creatief waren geweest, en wij als toenmalige overheidsdienaren, met een stevig bestuur van de stad achter ons, jullie initiatief niet hadden opgepakt, was Hotel New York er nooit gekomen. Hoezo concept? Mensenwerk zal je bedoelen!”. Hotel New York werd cruciaal voor de ontwikkeling van de Wilhelminapier zoals we die nu kennen.
In 2001 verkochten Daan, Hans en Dorine het hotel, maar ze komen er nog vaak.
Locatie en website